Οινοποιός & Ιδρυτής, Κτήμα Σιγάλα | OENO Π
Ο Πάρις Σιγάλας αποτελεί μία από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες της ελληνικής οινοποιίας και έναν από τους πρωτοπόρους που ανέδειξαν το Ασύρτικο και τις γηγενείς ποικιλίες της Σαντορίνης στο διεθνές οινικό στερέωμα. Αν και ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του πορεία ως μαθηματικός, το πάθος του για το κρασί και ο βαθύς σεβασμός του προς τον ιστορικό αμπελώνα του νησιού τον οδήγησαν να αφιερώσει τη ζωή του στην οινοποιία. Το 1991 ίδρυσε το Κτήμα Σιγάλα στους Μπαξέδες της Οίας, ένα οινοποιείο που σύντομα εξελίχθηκε σε σημείο αναφοράς για την ποιότητα και την καινοτομία.
Με διαρκή ερευνητική προσέγγιση και εφαρμογή σύγχρονων τεχνικών, συνέβαλε αποφασιστικά στην καταξίωση του σαντορινιού κρασιού παγκοσμίως. Το 2020, εγκαινίασε το νέο εγχείρημα OENO Π, εστιάζοντας στην παραγωγή οίνων περιορισμένης ποσότητας και εξαιρετικής ποιότητας, επιβεβαιώνοντας την αφοσίωσή του στην τελειότητα και την εξέλιξη της οινικής τέχνης. Παράλληλα, παραμένει ένθερμος υπέρμαχος της προστασίας του μοναδικού αμπελώνα της Σαντορίνης, υπογραμμίζοντας την ανάγκη διαφύλαξής του από τις σύγχρονες πιέσεις της άναρχης ανάπτυξης.
Σκέψεις για τον αμπελώνα
Άρθρο του Πάρι Σιγάλα για το Santorini Life Magazine
Από μικρός αγαπούσα τα μαθηματικά και ήταν φυσικό οι πανεπιστημιακές μου σπουδές να είναι τα μαθηματικά. Συνέχισα τις μεταπτυχιακές σπουδές μου στο Παρίσι στη μαθηματική λογική.
Από νέος προβληματιζόμουν για τα δύο διαφορετικά επίπεδα σκέψης: η επιστήμη από τη μία και η τέχνη από την άλλη. Η επιστήμη, πέρα από την άμεση επίδραση που έχει στη βελτίωση της ζωής του ανθρώπου, ικανοποιεί και τη θεμελιώδη ανάγκη να εξηγήσουμε και να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας. Είναι χαρακτηριστικό το επιστημολογικό ερώτημα του Μπασλάρ: ο άνθρωπος έφτιαξε τη βάρκα για να περάσει στην απέναντι όχθη ή για να δει αν θα βουλιάξει;
Η τέχνη, αντίθετα, προσεγγίζει τα ανθρώπινα μέσω των αισθήσεων και όχι μέσω του ορθού λόγου. Ικανοποιεί την ανάγκη για το ωραίο και το ηθικό, εμβαθύνει την έννοια του πόνου και της χαράς και αναδεικνύει την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το κρασί είναι προϊόν επιστήμης και τέχνης. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που του αφιερώθηκα. Ο άνθρωπος έκανε κρασί πολύ πριν αξιοποιήσει την επιστήμη. Η επιστημονική έρευνα τα τελευταία χρόνια συνέβαλε καθοριστικά στη βελτίωση της ποιότητας, αλλά το μεγάλο κρασί ανήκει στην τέχνη. Η επιστήμη αδυνατεί να αποφανθεί αν ένα κρασί είναι ωραίο, μεγάλο ή έχει χαρακτήρα. Μόνο μέσω της γεύσης και της όσφρησης μπορεί να κριθεί η αξία του.
Θυμάμαι που έλεγα στην πρώτη μου οινολόγο, όταν επισκεπτόταν άλλες χώρες για να παρουσιάσει τα κρασιά μας, να επισκέπτεται τα μουσεία τέχνης. Μέσα σε έναν πίνακα ή ένα γλυπτό μπορεί κανείς να διακρίνει την αρμονία, τις ωραίες αναλογίες αλλά και την κρυμμένη ομορφιά, πέρα από το μήνυμα του καλλιτέχνη. Ένα σπουδαίο κρασί δεν προκαλεί αντίστοιχη αισθητική συγκίνηση;
Παρά την ασφάλεια και τη χαρά που μου πρόσφεραν τα μαθηματικά, η αναζήτηση του ωραίου και η γοητεία της ανακάλυψης του πλούτου και των μυστικών που υπόσχεται το μοναδικό αμπελοτόπι της Σαντορίνης ήταν οι λόγοι που αφιερώθηκα ολοκληρωτικά στο κρασί και ιδιαίτερα στο Ασύρτικο και τον αμπελώνα του νησιού.
Ο αμπελώνας της Σαντορίνης είναι ένας από τους σπουδαιότερους του κόσμου, τόσο για την ιστορία του όσο και για την υψηλή ποιότητα των κρασιών του — κυρίως από τη γηγενή ποικιλία Ασύρτικο. Είναι από τους αρχαιότερους αμπελώνες, τριών χιλιάδων ετών χωρίς διακοπή, και από τους ελάχιστους που δεν προσβλήθηκαν από τη φυλλοξήρα. Αναπαράγεται ανά τους αιώνες με την πανάρχαια μέθοδο του καταβολάδι, ενώ τα αμπέλια φτάνουν ακόμη και τα 100 χρόνια ζωής.
Το μοναδικό κλάδεμα, προσαρμοσμένο στις ακραίες συνθήκες του νησιού, και το ηφαιστειακό έδαφος συμβάλλουν στη δημιουργία λευκών κρασιών εξαιρετικής ποιότητας και μοναδικού χαρακτήρα. Το Ασύρτικο, μία από τις ευγενέστερες λευκές ποικιλίες της Ευρώπης, εξελίχθηκε στο ηφαιστειακό έδαφος της Σαντορίνης και διαδόθηκε σε όλη την Ελλάδα και πρόσφατα και σε άλλες χώρες.
Ο αμπελώνας αυτός είναι ουσιαστικά ένα “μουσείο”, μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς, που όμως παραμένει “ανοχύρωτη πόλη” και απειλείται από την άναρχη δόμηση. Παρά το γεγονός ότι το χωροταξικό σχέδιο της Σαντορίνης βρίσκεται στο τελικό στάδιο, δεν περιλαμβάνει την προστασία αυτού του μοναδικού αμπελώνα — προϋπόθεση για να αναγνωριστεί ως μνημείο της UNESCO.
Όταν πίνω μόνος ένα παλιό Ασύρτικο από αυτόν τον αμπελώνα, μου έρχεται στο νου ο στίχος του Ελύτη για τη Σαντορίνη:
Κόρη κορυφαίου θυμού.
Πράγματι, αυτό το αμπελοτόπι είναι γέννημα ακραίας δημιουργικότητας της φύσης και ο θησαυρός που κρύβει αποτελεί προσωπική πρόκληση. Χρειάζεται φροντίδα και αγάπη για να αποκαλύψει τα πολλά μυστικά του και να δημιουργήσουμε ακόμη μεγαλύτερα κρασιά.
Κλείνοντας, πιστεύω απόλυτα ότι αυτός ο ευλογημένος αμπελώνας θα συνεχίσει να δίνει μερικά από τα μεγαλύτερα λευκά κρασιά της Ευρώπης.
